هدف اصلی این مطالعه مقایسه تاثیرات روان درمانی متمرکز بر آسیب روحی و غیر آسیب روحی به ازای اختلال استرس پس از ضربه روحی بر خواب خودنمایان در چارچوب طراحی آزمایش کنترل شده تصادفی طبق تحليل ثانویه آزمایش بالینی الرز و همکاران است. این آزمایش به مقایسه اختلال استرس پس از ضربه روحی درمان ادراکی با درمان پشتیبانی متمرکز بر هیجان، درمان فعال متمرکز بر غیر آسیب روحی و کنترل لیست انتظار می پردازد.
هر دو نوع روان درمانی ( درمان ادراکی و پشتیبانی) منجر به تغییرات عمده در علائم اختلال استرس پس از ضربه روحی نسبت به لیست انتظار می گردند و اختلال استرس پس از ضربه روحی درمان ادراکی منجر به بهبودهای بیشتر در علائم اختلال استرس پس از ضربه روحی نسبت به درمان پشتیبانی می گردد.
به ازای مطالعه خواب مطرح شده در اینجا، مدت خواب سنجش پیامد عمده بود چرا که آن منظم ترین نتیجه موجود خواب می باشد.
تحلیل های مازاد شامل کیفیت خواب و علائم بی خوابی بود که قبل و بعد درمان ارزیابی شدند. به طور ویژه مقاله حاضر به بررسی این مسئله پرداخت که آیا درمان روان شناختی متمرکز بر آسیب روحی درمان ادراکی- اختلال استرس پس از ضربه روحی و غیر آسیب روحی (درمان پشتیبانی) منجر به بهبود های بیشتر در خواب نسبت به کنترل لیست انتظار می گردد و 2 میزان بهبود خواب بستگی به این دارد که آیا مداخله گری متمرکز بر آسیب روحی یا غیر آسیب روحی است.
اگر روان درمانی به طور کلی خواب را بهبود بخشد، درمان پشتیبانی و درمان ادراکی- اختلال استرس پس از ضربه روحی انتظار میرود نسبت به لیست انتظار، منجر به بهبود در خواب گردند. اگر درمان متمرکز بر آسیب روحی برای بهبود خواب با درمان اختلال استرس پس از ضربه روحی حائز اهمیت باشد، آنگاه درمان ادراکی – اختلال استرس پس از ضربه روحی انتظار می رود منجر به بهبودهایی بیشتر در خواب نسبت به درمان پشتیبانی آمیز گردد که بر احساسات فعلی و مسائل به جای حافظه های ضربه روحی و مفاهیم آنها متمرکز می باشد.
این مطالعه همچنین بررسی کرد که آیا روند به روز رسانی حافظه در درمان ادراکی- اختلال استرس پس از ضربه روحی به بهبودهای خواب مربوط میشود. این مقاله برای انجام این کار دو مدل درمان ادراکی – اختلال استرس پس از ضربه روحی را مقایسه نموده مدل هفتگی استاندارد و مدل فشرده، که در آن مداخله گری های بهبود به روزرسانی حافظه طی پنج الی هفت روز کاری ارائه شدند در مقایسه با درمان ادراکی- اختلال استرس پس از ضربه روحی استاندارد که سه ماه بود.
این امر بررسی این مسئله را فراهم ساخت که آیا بهبودهای خواب مقارن با مداخله گری هایی می باشد که به روز رسانی حافظه را میسر می سازد. نخست با مقایسه درمان استاندارد و فشرده در نقطه زمانی که به روز رسانی حافظه به ازای گروه فشرده به جای گروه درمان ادراکی – اختلال استرس پس از ضربه روحی استاندارد هفتگی رخ داده است؛ و دوم، با تحلیل مستقيم وقايع خواب تکمیل شده با گروه درمان ادراکی – اختلال استرس پس از ضربه روحی فشرده جهت مقایسه خواب به طور متسقيم قبل و بعد از به روز رسانی حافظه. اگر ارتباط بدترین مولفه ها در خاطره های آسیب روحی با معانی تهدید آمیز کمتر بهبود خواب را با توجه به درمان ادراک یاختلال استرس پس از ضربه روحی ارتقاء می دهد، آنگاه انتظار می رود که خواب به طور عمده پس از روند به روز رسانی حافظه در درمان بهبود یابد، سپس، تاثیر مدت خواب بر پیامد درمان اختلال استرس پس از ضربه روحی نیز بررسی شد.
اگر مدت خواب اولیه در پیامد درمان مداخله گری کند، انتظار می رود که مدت خواب پایین تر در قبل درمان پیش بینی کننده علائم شدید تر اختلال استرس پس از ضربه روحی در پس از درمان باشد سرانجام اینکه، در بین بیمارانی که تحت درمان ادراکی – اختلال استرس پس از ضربه روحی واقع شدند، روابطی بین بهبود در مدت خواب و علائم فرضیه بندی بررسی شد که به بهبودهای خواب مربوط می شوند. این موارد کاهش هایی در کابوس پیش تحرکی و اطراب درباره رفتن به تخت خواب وجود دارد.