مدیریت شهری چیست؟
جدیدترین پارادایم اداره شهر «حکمرانی شهری» نام دارد که محور اصلی أن تلاش برای اداره کردن شهر با همکاری نزدیک سه بازیگر حیاتی شهر یعنی دولت، بخش خصوصی و سازمانهای جامعه مدنی است.
شورای شهر هم انجمنی است که اعضای آن با رأی شهروندان برای مدت چهار سال انتخاب می شود. کار این انجمن نظارت در تصمیم گیری ها و برنامه ریزیهای شهری می باشد. به عبارت دیگر مجموعه فعالیت شورای شهر، شهردار و شهرداری را مدیریت شهری می گویند. ا
مدیریت شهری به معنای سیاست ها، برنامه ها و فعالیت هایی است که در جهت تامین کالاهای همگانی» در سطح شهر انجام می گیرد. کالاهایی مانند حمل ونقل عمومی بهداشت شهری- نظم بخشیدن به ساخت و سازها و…
پس بطور خلاصه سه بازیگر اصلی اداره شهر عبارتند از شورای شهر، شهردار و شهرداری که مجموعه فعالیت های آنان را مدیریت شهری می نامیم.
ظرف سازمانی و انسانی انجام این فعالیت ها معمولا متشکل از سه عنصر شهردار»، «شورای شهر» و «شهرداری» است.
در پاریس مدیریت واحد شهری تمامی ارکان خدماتی را در اختیار دارد که در ایران هنوز محقق نشده لذا لایحه ایجاد مدیریت واحد شهری به مجلس ارائه و در صورت تصویب قانونی بتواند ضمن خدمت رسانی امنیت و راهنمایی و رانندگی و … ریاست واحد را در دست گیرد.
منظور از مدیریت شهری عملیاتی چیست؟
در این تحقیق منظور از مدیریت شهری آن است که اعضای شورا شهر، یک نفر از متخصصان امر مدیریت را برای گردش امور اداری سازمان شهرداری انتخاب می کنند. در این وضعیت، شهردار قدرت سیاسی ندارد و چون شورای شهر انتخابش کرده بنابراین اختیار عزل او را نیز دارد. چنین مقامی را به جای شهردار بطور معمول «مدیر شهر» یا «مدیر شهرداری» می نامند.
امنیت فردی و اجتماعی با مقام مرجع در ایجاد امنیت تغییر می کند.
مفهوم امنیت اجتماعی (Societal Security) برای اولین بار و به مفهوم فنی کلمه در سال ۱۹۹۳، توسط اندیشمندانی چون باری بوزان (Barry Buzan)، ال ویور (Ole Waever) و لمیتر (Lemaiter) تحت عنوان مکتب کپنهاگ مطرح گردید.
انگیزه طرح این عبارت امواج تهدید آمیزی بود که «هویت گروه ها» را در معرض خطر قرار داده بودند، امنیت را اطمینان و آرامش در برابر خوف، تعریف و ترجمه نموده اند که شامل دو و ایجابی و سلبی است از یک سو اطمینان، آرامش فکری و روحی و از سوی دیگر فقدان خوف، دلهره و نگرانی که موجب سلب آرامش و اطمینان می گردد و از سوی دیگر فقدان خوف، دلهره و نگرانی که موجب سلب آرامش و اطمینان می گردند.
مالر (Moller) اندیشمند علوم اجتماعی بحث خود در باب امنیت اجتماعی را با شرح اشکال متفاوت امنیت آغاز می نماید.
او معتقد است امنیت در سه شکل ملی، اجتماعی و انسانی وجود دارد که پاسخ | به سوال اساسی امنیت برای چه کسی یا به بیان دیگر مرجع امنیت در هر یک از این اشکال متفاوت است و به تناسب تفاوت در مراجع امنیت، تهدیدات نیز متفاوت خواهد بود.
مقام مرجع در امنیت ملی، دولت و در امنیت اجتماعی، گروههای اجتماعی و در امنیت انسانی تک تک افراد خواهند بود. و امنیت فردی عبارت است از حالتی که فرد از نظر جسمی و روحی در آن جدا از ترس و آسیب دیدن به جان، مال و یا آبروی خود و از دست دادن آنها در آرامش و آسودگی زندگی نماید.
امنیت اجتماعی شخص به معنی امنیت جان، مال، آبرو و موقعیت شخص در اجتماع می باشد. یعنی از جانب افراد دیگر، سایر گروه ها و حکومت و قانون، جان، مال، آبرو و موقعیت اجتماعی فرد مورد تهدید و خطر قرار نگیرد. بدین ترتیب امنیت اجتماعی حالت فراغت همگانی از تهدیدی است که کردار ابر قانونی دولت، فرد یا گروهی در تمام یا بخشی از جامعه پدید می آورد.
امنیت نخستین و مهمترین شرط یک زندگی سالم اجتماعی است. گویند: اصولا تا جلوی مفسدان را با قاطعیت و بوسیله نیرومندترین سدها برنده جامعه روی سعادت را نخواهد دید.
از این رو حضرت ابراهیم (ع) هنگام بنای کعبه نخستین چیزی که برای آن سرزمین تقاضا کرد نعمت امنیت بود. سخت ترین مجازاتها در اسلام برای کسانی در نظر گرفته شده که امنیت جامعه را به خطر می اندازند. این شدت عمل فوق العاده که اسلام در مورد محاربان به خرج داده، برای حفظ خون بی گناهان و جلوگیری از حملات و تجاوزهای افراد ظالم، زورمند به جان، مال و نوامیس مردم بی گناه است.
کسانی که می خواهند سرزمینی آباد، آزاد و مستقل داشته باشند باید قبل از هر چیز به مسئله ی امنیت بپردازند، سپس مردم را به اینده ی خود امیدوار اسازند و به دنبال آن چرخهای اقتصادی را به حرکت در آورند.
اسلام می خواهد در جامعه امنیت کامل حکم فرما باشد. مردم به یکدیگر هجوم نبرند از نظر زبان، اندیشه و فکر در امان باشند.
دستورهای ششگانه ای که در آیاتی از سوره حجرات (۱۱و۱۲) مطرح شده است (نهی از سخريه، عيب جویی، القاب زشت، گمان بد، تجسس و غیبت) هرگاه به طور کامل در یک جامعه پیاده شود، آبرو و حیثیت افراد جامعه را از هر نظر بیمه نماید نه کسی می تواند گمان بد به دیگری ببرد، نه در زندگی خصوصی افراد به جستجو بپردازد و نه عیب پنهانی را برای دیگران فاش نماید.
کار کرد دین در برقراری امنیت اجتماعی درک کلی انسان از هستی و به اصطلاح جهان بینی او، هم القاء کننده ارزشها به انسان است و هم در تکوین شخصیت فردی او تاثیر فراوان دارد. دین در عام ترین تعریف خود یک نوع جهان بینی و هستی شناسی است. ب
ا گزینش جهان بینی دینی، قطعا دین تعیین کننده نوع ارز و در مواردی حتی تعیین کننده هنجارها و نهادها نیز خواهد بود و به شد فردی هم، محتوا و جهت ویژه ای می دهد. بدین ترتیب دین به عنوان نوع جهان بینی انسان، می تواند بر تمام مؤلفه های یک عمل اجتماعی اثر گزار و در نتیجه عمل اجتماعی را به سمت مطلوب خود جهت دهد.
می توان گفت که دین به عنوان یک نوع جهان بینی نه فقط معیار و داورا رفتارهای فردی و جمعی انسان است، بلکه در عین حال و به طریقی دیگر، در اصل شکل گیری رفتارهای انسان نیز مؤثر است زیرا اگر کردارهای اجتماعی انسان را تحلیل کنیم، می توانیم ببینیم که قویترین مؤلفه های آن به طور مستقیم از نوع جهان بینی انسان سرچشمه گرفته اند که اجرای آن از سوی خداوند واجب شمرده شده است. دین با تاثیر گذاشتن بر ساختمان درونی کردارهای اجتماعی افراد می تواند آنها را در مسیری که می خواهد هدایت کند.
دین با احکام شرعی خود اراده را در افراد مؤمن تقویت می کند و هسته اصلی پرهیز از انحرافات را بر آنها به وجود می آورد و همچنین به سطح بالایی از انضباط سوق می دهد زیرا انضباط محصول تقید و التزام است و افراد لاقید او بی بند و بار به نظم و انضباط تن نمی دهد و آنگاه که انضباط فراگیر شود، یکی از راه های نفوذ انحراف بسته می گردد بسیاری از افراد منحرف کسانی هستند که از هر نوع نظم مشروعی گریزان می باشند.