نظریه غرایز
نظریه غرایز: قدرت «نهاد» مبين هدف واقعی زندگی موجود زنده منفرد است.
این هدف عبارت است از ارضاء نیازهای ذاتی موجود زنده، هدفی مانند زنده نگاه داشتن خویشتن یا محافظت از خویش در برابر انواع خطرات از طریق اضطراب را نمی توان به نهاد نسبت داد.
این اهداف اخیر به «خود» تعلق دارند، یعنی همان کنشگری که ضمن ملحوظ کردن دنیای بیرون، مساعدترین و کم خطرترین راه ارضاء را می یابد.
نظریه غرایز: ممکن است فراخود» نیازهای جدیدی را مطرح کند، اما نقش عمده این کنشگر همچنان محدود ساختن ارضاءهاست آن نیروهایی که بنا به فرض ما در پس تنشهای ناشی از نیازهای نهاده قرار دارند، غرایز نامیده می شوند.
آنها باز نمود خواسته های بدن از ذهن هستند. غرایز به رغم این که علت غایی همه فعالیتهای انسان هستند، اما ماهیتی محافظه کارانه دارند. هر وضعیتی که موجود زنده به آن نائل شده باشد، به مجرد کنار گذاشته شدن آن وضعیت، باعث گرایشی به استقرار مجدد آن می گردد.
بدین سان می توان تعداد نامشخصی از غرایز را از هم تمیز داد و در واقع در عرف عام نیز این تمایزات گذاشته می شوند.
لیکن برای ما این پرسش مهم مطرح می شود که آیا می توان معدودی غریزه بنیانی را سرچشمه همه این غرایز بی شمار دانست. ما دریافته ایم که غرایز قادرند هدف خود را عوض کنند (از طریق جابه جایی
و همچنین این که غرایز می توانند جایگزین یکدیگر شوند، به این صورت که انرژی یک غریزه به غریزهای دیگر انتقال می یابد. این فرایند اخیر را هنوز به اندازه کافی نمی شناسیم.
پس از مدتها تردید و دودلی، فرض را بر این گذاشته ایم که صرفا دو غریزه اساسی وجود دارند که عبارت اند از اروس و غریزه ویرانگر. (تباین بین غریزه صیانت نفس و غریزه صیانت نوع و نیز تباین بین عشق به «خود» و عشق به مصداق امیال، مربوط می شود.)
نظریه غرایز:
هدف غریزه بنیانی اول عبارت است از برقراری وحدتهای هر چه بیشتر و حفظ آنها، یا به طور خلاصه پیوند دادن. برعکس، هدف غریزه بنیانی دوم عبارت است از گسستن پیوندها و از این طریق – ویرانگری. می توان چنین فرض کرد که هدف غایی غریزه ویرانگر این است که موجود زنده را به حالتی غیر آلی سوق دهد. ب
ه همین سبب، این غریزه را غریزه مرگ خواهی نیز می نامیم. اگر چنین فرض کنیم که جانداران پس از پدیده های بی جان به وجود آمدند و در واقع از آن پدیده ها منشأ گرفتند، آنگاه غریزه مرگ خواهی با قاعده ای که مطرح کرده ایم سازگار است، یعنی این قاعده که غرایز به بازگشت به حالتی پیشین گرایش دارند. این قاعده را نمی توانیم در مورد اروس (یا غریزه عشق) صادق بدانیم. انجام دادن این کار در حکم پذیرش این پیش فرض است که گوهر حیات در گذشته یک وحدت بوده است که بعدها دچار انشقاق گردید و اکنون در تقلای وحدت دوباره است.
در کارکردهای زیست شناختی، این دو غریزه اساسی در تخالف با یکدیگر عمل می کنند و یا با هم ترکیب می شوند. بدین سان، عمل خوردن یک جور ويرانگری در مورد چیزی است که خورده می شود با این هدف که نهایتا آن چیز [ در بدن ] ادغام گردد.
نیز عمل جنسی نوعی عمل تعرض جویانه است که با هدف تنگاتنگ ترین وحدتها صورت می گیرد. این عملکرد همگام و متقابلا مخالف دو غریزه اساسی، تنوع تمام عیار پدیده های حیات را موجب می گردد. قياس این دو غريزه بنیانی را می توان از قلمرو جانداران به دو نیروی مخالف (جاذبه و دافعه) که بر دنیای غیر آلی سیطره دارند، بسط داد.
تغییر در نسبتهای تلفيق غرایز، به ملموسترین نتایج منجر می گردد. افزایش تعرض جویی جنسی، عاشق را به قاتل جنسی تبدیل می کند، حال آن که کاهش شدید عامل تعرض جويانه همان فرد را خجالتی یا عتین می سازد.
نظریه غرایز:
ممکن نیست بتوان هیچ یک از دو غریزه اساسی را به یکی از حوزه های ذهن معدود ساخت. ویژگی آنها، حضور فراگیرشان است. می توان وضعیت اولیه را آن وضعیتی در نظر گرفت که کل انرژی موجود اروس (که از این پس با عنوان «نیروی شهری» [ یا لیبیدو» [ به آن اشاره خواهیم کرد) در «خود».
نهاد هنوز متمایز نشده وجود دارد و کارش خنثی ساختن آن گرایشهای ویرانگری است که همزمان وجود دارند. (اصطلاحی مشابه با نیروی شوی» که بتوان برای توصیف انرژی غریزه ویرانگر به کار برد، نداریم. در مرحلهای بعد، کم و بیش به سهولت می توانیم بی ثباتی های نیروی شهری را دنبال کنیم، اما انجام دادن این کار در مورد غریزه ویرانگر دشوارتر است.
تا زمانی که غریزه مذکور در درون عمل می کند (مانند غریزه مرگ)، نامشهود باقی می ماند و صرفا هنگامی مورد توجه ما قرار می گیرد که به صورت غریزهای ویرانگر به بیرون معطوف گردد.
به نظر می رسد که این معطوف شدن غریزه به بیرون، برای صیانت فرد ضرورتا باید صورت پذیرد. دستگاه عضلانی بدن این وظیفه را انجام می دهد. با تشکیل فراخود»، مقادیری معتنابه از غریزه تعرض جویی در داخل خود جای می گیرند و در آنجا به شکلی خودویرانگرانه عمل می کنند.
نظریه غرایز:
این یکی از خطراتی است که در مسیر رشد فرهنگی، برای سلامت انسانها پیش می آید. به طور کلی، جلوگیری از تعرض جویی کاری مضر است که به ناخوشی (یا مریض شدن) می انجامد.
رفتار شخص فوق العاده خشمگین شده، غالبا نشان میدهد که گذار از تعرض جویی ممانعت شده به خودویرانگری به این صورت است که وی تعرض جویی اش را به خویش معطوف می کند: چنین شخصی موهایش را از سر می کند یا با مشت به سر و صورت خود می کوبد، گرچه واضح است که او ترجیح می داده این رفتار را با کسی غیر از خودش انجام دهد. در هر وضعیتی، به هر حال بخشی از خودویرانگری در درون [ «خود» ] باقی می ماند، تا این که سرانجام این خودویرانگری موفق به کشتن فرد می شود و اتمام یا تثبیت نامطلوب نیروی شوی او احتمالا نمی تواند مانع این امر گردد.
پس به طور کلی چنین می توان پنداشت که فرد به سبب تعارضهای درونی اش میمیرد، ولی نوع به دلیل ناموفق ماندن مبارزه اش با دنیای بیرون می میرد، یعنی زمانی که انطباقهایش برای مواجهه با تغییرات دنیای بیرون کافی نیست مشکل بتوان درباره عملکرد نیروی شهری در نهاد» و «فراخود» سخنی گفت. هر آنچه درباره نیروی شهری می دانیم به خوده مربوط می شود، یعنی همان کنشگری که تمام نیروی شوی موجود ابتدا در آن ذخیره می شود.
این حالت را خودشیفتگی اولیه مطلق می نامیم. این حالت تا آن زمانی ادامه می یابد که «خود» شروع به نیروگذاری روانی در اندیشه های مربوط به مصداقهای امیال [ يا أبژه ها» ] با نیروی شهری می کند و به عبارت دیگر نیروی شهری مبتنی برخودشیفتگی را به نیروی شهری متمرکز بر مصداق امیال تبدیل می کند. در سرتاسر عمر، «خود» نقش منبع بزرگی را دارد که نیروگذاریهای روانی شهری از آن به مصداقهای امیال معطوف می گردند و هم این که دوباره به داخل آن بازگردانده می شوند، درست همان گونه که یک آمیب با پاهای کاذبش رفتار می کند.
فقط وقتی کسی کاملا عاشق می شود است که بخش عمده نیروی شهری به مصداق امیال انتقال می یابد و آن مصداق تا حدودی جای «خود» را می گیرد.
یکی از ویژگیهای نیروی شهری که در زندگی اهمیت دارد، تحرک آن یا سهولت گذار آن از یک مصداق امیال به مصداقی دیگر است. تحرک را باید نقطه مقابل تثبیت نیروی شهری به مصداقهای خاص دانست که غالبا تا پایان عمر ادامه می یابد.
بی تردید می توان گفت که نیروی شهری از منابعی جسمی برخوردار است و به عبارت دیگر از اندامها و اجزاء گوناگون بدن به خوده سرازیر می شود. این ارتباط را به روشنترین وجه در مورد آن بخش از نیروی شهری می توان دید که بنا به هدف غریزی اش – تحریک جنسی نامیده می شود. بارزترین اجزاء بدن که این نیروی شهری از آنها نشأت می گیرد، با نام نواحی شهوت زا مشخص می گردند، هرچند که در حقیقت کل بدن ناحیهای شهوت زا از این نوع است.
بخش بزرگی از آنچه در خصوص اروس (به سخن دیگر، درباره مظهر اروس یعنی نیروی شهری) می دانیم، از طریق مطالعه راجع به کار کرد جنسی انسان حاصل آمده است، کار کردی که در واقع بر حسب نظرگاه غالب – هرچند نه بر حسب نظریه ما با اروس مطابقت دارد.
ما توانسته ایم دریابیم که میل وافر جنسی – که لاجرم اثر بسزایی در زندگی ما خواهد گذاشت – چگونه از تأثیرات پی در پی تعدادی از غرایز به تدریج به وجود می آید، غرایزی که باز نمود نواحی شهوترای خاصی هستند.
موسسه عصر امید زندگی
مشاوره خانواده
مشاوره روانشناسی
مشاوره تحصیلی
021-77911005
09104560830
نارمک خ ۴۶ متری شرقی روبروی بیمارستان انصاری ساختمان ۳۸۴ واحد